Wanneer zelfs muren negatieve sfeer uitademen

Het is vroeg in de ochtend wanneer ik in mijn auto stap voor een nieuwe opdracht. Ik heb er zin in! Als ik de afdeling op loop is het stil, het ochtendritueel is nog in volle gang. Ik schenk een kop koffie in en ben zoals altijd benieuwd naar wat er vandaag gaat gebeuren. De eerste bewoners druppelen binnen en begroeten mij allervriendelijkst voordat ze bij de ontbijttafel aanschuiven. Buiten rijden de taxi’s voor om bewoners even later naar hun werkplek of andere afspraken te brengen.

In mijn tas zit een dikke gekleurde stapel met Werk Energie Analyses en vandaag ga ik voor het eerst kennismaken met de mens achter het ingevulde papier. Ik ervaar deze stapel als een soort schat, het is een weerspiegeling van prachtige kwaliteiten. Alleen deze keer spuugde mijn printer wel heel veel stress en venijn. Even later voer ik de eerste gesprekken met medewerkers. Binnen een half uur is er een soort ijsberg van vol gesnotterde zakdoekjes op mijn bureau ontstaan en in een rap tempo klappen alle frustraties naar buiten. Wanneer ik weer op de klok kijk, zijn er vijf van zulke gesprekken gevoerd en is het bijna 17:00 uur. Er volgen nog zeven van deze dagen.

Zou ik hier willen wonen of werken?
Ik besluit voor vertrek nog een kop koffie te drinken en de omgeving eens goed in mij op te nemen. Meestal stel ik mijzelf daarbij twee vragen: Zou ik hier zelf willen wonen? En zou ik hier willen werken? De gangen voelen koud aan, troosteloze schilderijtjes proberen dapper iets van sfeer te brengen. En dan de stilte. Het is net zo stil als vanmorgen toen ik binnenkwam, ik hoor niemand lachen, geen muziek. Ik kijk naar mijn tas met profielen, als deze kon huilen dan was dat nu gebeurd. De negatieve energie is voelbaar, sterker nog het zit gewoon in de muren! Ik wandel naar buiten en concludeer: ik ben aan een mooie opdracht begonnen.

Blijven of opstappen
Thuis zet ik de tv aan. Net als de printer spuugt ook dit apparaat stress en venijn. De ministers Opstelten en Teeven kondigen hun vertrek aan. Ineens moet ik denken aan de berg zakdoekjes op mijn bureau. Zouden Ivo en Fred vanmiddag ook zo bij Rutte hebben gezeten? Ik kijk opnieuw naar mijn tas, hoeveel profielen zouden er… Het zou toch bijzonder zijn als medewerkers morgen aangeven dat zij hun functie neerleggen. Dat ze zelf concluderen dat ze de afgelopen periode teveel Fobo’s , MIC-meldingen en medicatiefouten hadden. Ze tekort zijn geschoten in het competentiegericht begeleiden of niet kunnen voldoen aan de gestelde functie-eisen en er maar één conclusie mogelijk is: opstappen. Opstelten kijkt in de camera en geeft aan dat hij zijn kantoor netjes zal achterlaten en het de laatste rit is met zijn chauffeur.

Zelf verantwoordelijkheid nemen
Ik kijk opnieuw naar mijn tas met al die profielen. Deze medewerkers hoeven niet op te stappen. Ze moeten alleen een klein beetje meer eigen verantwoordelijkheid nemen en nadenken over de invloed die zij zelf kunnen en moeten uitoefenen op hun vak. Ik wissel van zender en hoor de tune van Goede tijden, slechte tijden… gelukkig weet ik snel de uitknop te vinden en pak het boek Echte leiders dienen van Inge Nuijten.

Let op je gedachten, ze starten je acties – Mahatma Gandhi –